Eero studiował w Instytucie Sztuk Przemysłowych w Helsinkach i otworzył swoje biuro projektowe w 1962 roku. Rok po otwarciu biura, zaprojektował jedno z najsłynniejszych krzeseł naszych czasów, Ball Chair - pustę kulę na stojaku, otwartą z jednej strony, dzięki czemu można w środku usiąść. Inne innowacyjne projekty Aarnio to między innymi unoszące się krzesło Pastil Chair oraz Tomato Chair (siedzisko umieszczone między 3 kulami). Jego stolik Śruba, jak sugeruje sama nazwa, wygląda jak śruba z płaską główką, wkręcana do nawierzchni, na jakiej się znajduje. W 1968 roku Eero Aarnio został odznaczony nagrodą Amerykańskiego Wzornictwa. 

Bazujący na tej samej idei co Ball Chair,  Bubble Chair jest jego minimalistyczną wersją. Jak powiedział Ludwig Mies van der Rohe: Mniej to więcej! Arcydzieło uproszczenia. Aarnio o fotelu Bubble Chair: "Po tym jak stworzyłem Ball Chair chciałem wpuścić światło do jego wnętrza, więc wpadłem na pomysł przezroczystej kuli, do której światło dociera z każdej strony. Jedynym nadającym się materiałem jest szkło akrylowe, któro się rozgrzewa i dmucha jak bańkę mydlaną... "

W swoich notatkach Eero Aarnio napiasł: Nie ma dobrego sposobu na stworzenie przezroczystego piedestału. Dlatego też fotel Bubble Chair zwisa z sufitu. Podobnie do fotela Ball Chair, Bubble Chair "pochłania" dźwięki, dzięki czemu siedząc w jego wnętrzu jest się przyjemnie odizolowanym z hałasów, nawet w tłumnych miejscach. Na wystawie EXPO 2000 w Hannowerze, 11 foteli Bubble Chair było zainstalowanych jako małe, inywisualne biblioteki. Norweska firma telekomunikacyjna zainstalowała fotele Bubble Chair w hallu, jako "pokoje-budki telefoniczne". Fotel Bubble Chair był wykorzystany w wielu filmach, reklamach, teledyskach oraz magazynach modowych. Gwiazdy takie jak Derryl Hannah, Donatella Versace oraz Nina Hagen pozowały do sesji z fotelem Bubble Chair, a zdjęcie Carmen Electra nagiej w fotelu Bubble Chair pojawiło się na okładce grudniowego wydania magazynu Playboy w 2000 roku. 

Dzieci lubią jaskrawe kolory oraz niekonwencjonalną formę projektów Eero Aarnio. Tym bardziej, że Pony wygląda jak wielka zabawka, mimo że nie został on zaprojektowany jako zabawka, ale jak o siedzisko, którego wymiary są zarówno dla dzieci jak i dorosłych. Kucyk pokazuje grę fantazji, która jest tak charakterystyczna dla Eero Aarnio, w wygodnym fotelu może to prowadzić do odkrywania nieznanych obszarów własnej wyobraźni. Aarnio: "Krzesło to krzesło, to krzesło... ale siedzisko niekoniecznie musi być krzesłem. Może być czymkolwiek dopasowanym ergonomicznie. Siedzenie może być nawet małym pluszowym kucykiem, na którym możesz jechać lub siedzieć bokiem."

Źródło: http://www.eero-aarnio.com/